​

Hər kəs sevir. Hər kəs öz düşüncəsiylə sevir. Kimi sevərək sevdiyini bilir, kimi ise sevilməyi sevib sevir.

İlk baxışdan sevgi? Sevgidən cox vurulmaqdır bu xarici görkəminə. Onu tanımaq istəyirsən, brend mal gormüsən kimi onu əldə etmək üçün ürəyin
tir-tir əsir. Həyəcanının nəfəsini dayandırdığı o an özünü sevirmiş zənn edirsən. Amma sevgi bununla ölçülsəydi "səndən bezdim, ayrılmalıyıq" deyən biriləri tapılmazdı yəqin ki.

Sevmək, varlığını, özünü,düşüncəsini sevmək deməkdir. Güvəndiyin, sirrini deyə bilcəyin can yoldaşın. Əslinde sevgi muqəddəs hissdir. Amma bunu anlayan çox az adam var. Sevgi ödənilə bilməyən, varlığı ilə kifayətlənən bir duyğudur. Uzaqda axtarmaq lazım deyil. Axtarsan bəlkə də heç yaxınında da tapmazsan. Bir an içində peyda olar həyatında. O anı anladınsa bütün ömür boyu olar səninlə. Anlamadınsa isə bir ömür boyu axtararsan onu. Və bəzən də həyatında nələrsə olar, keçmişə baxarsan itirdiyin o sevgini görərsən. Nə də olmasa keçmişdə qaldığı üçün nələrisə dəyişməyə bəlkə də gücün çatmaz.
Bəzən də sevgini bir oyun zənn edərlər. Bu oyunun baş qəhrəmanı kimi gənclər oyunu nə zaman bitirəcəklərini də bəzən özləri qərar verərlər, istəyərək və ya istəməyərək. Kimisi sıxılar bezər, kimisi yeni maraq axtarar, kimisi isə özgüvənin azlığından sevgidən əl çəkər.
Ayrılıq qarşı tərəflərdə müxtəlif cür qarşılanar. Kimisi depresiyaya düşər, özünə qapanar, insanlardan qaçar, özünü lazımsız hiss edər,kimisi  ayrılığı qəbul etməz, bununla barışmaz və nəyin bahasına olursa olsun onun sevgisini yenidən əldə etməyə çalışar, kimisi isə artıq soyumaqda olan münasibetleri ayrılıqla başa çatacağını
görərək özünü buna əvvəlcədən hazırlayır. Sevgi münasibətinin uğurlu olması üçün güvən hissinin olması və buna xələl gəlməməsi əsas şərtlərdən biridir. Yalan nə zaman münasibətlərə ziyan vurmadiki ,sevgidə də bunu etməsin? Güzəştə gedən insanlar da var ki, edilən xəyanətlər belə həmin insandan əl çəkməyə səbəb olmur. Nə olur olsun onu əldən vermərəm kimi bir düşüncə olur onlarda, sanki, qarşı tərəf onların oyuncağıdı və bu oyuncağı başqa heç kimə vermək istəmirlər. Hər bir hal, hər bir sevgi
şəxsiyyətin qruluşundan asılıdır.Elə insanlar varki, sevər ,lakin qürurunu heç zaman sındırmaz, ani bir soyuqluq zamanı istəmədən bu sevgiyə son qoyar və illərlə bunu unutmaz. Natamamlıq duyğusu kimi nakam qalan sevgilər çox zaman unudulmur. Başqa insanlarda,  sevgilisinin xarakterini görmək istəyərlər.Əlbəttə hər kəs fərqli olduğundan bunu tapmazlar və bir ömür boyu bu boşluqla yaşayarlar.

Sevginin simvolu coxdur, əvvəl də dediyim kimi hər kəs bir cür qavrayır sevgini, mənim də sevgi anlayışım budur.​

İmanova Gülnar

Bakı Dövlət Universiteti, Sosial elmlər və Psixologiya fakültəsi, II kurs

​

Sevgi  nədir  ?

Dərdin  sonuncu  düyməsi  ,

Həsrətin  ürəyə   dəyməsi .

Bal  kimi  zəhər  ,

Sərxoş  gece  çılpaq  səhər  .

Şəkil   səbri  ,

Hadinin  qəbri  .

Samanlıqda  iynə  tapmaq  sevdası  .

                                     Qəm  ədası  .

Akif   İslamzadənin  batan  səsi  . . .

. . . . . Kədərin  fərdi  sərgisi  .

Bütün insani eşqlər arasında belə bir duyğu da var: “Avtobus sevgisi”. Nə olan şeydir bu? Dəqiq soruşan olsa, izah edə bilmərəm.

Amma proses olaraq, “Avtobus sevgisi” belə bir şeydir: Sən ona baxırsan – o, hələ sənə baxmır, amma onun gözü sənə sataşana qədər yenə baxırsan – qəfil baxışlarınız toqquşur, gözünü qaçırırsan; utansan da, qızarsan da, yenə baxırsan, o da baxır; elə baxışırsınız, sonra onun düşmək vaxtı çatır, sənə baxa-baxa düşür... Amma sən qəfil üzünü ayrı səmtə çevirirsən. Uzaqlaşandan sonra, başqasına baxırsan.

Bəlkə də bir az dolaşıq alındı. Di gəl ki, bu “sevgi”də böyük bir fəlsəfə var. Sən ondan qabaq düşsən, nə olar? Fərqi nədir, avtobusda yaranan sevgi avtobusda qalır. Səhəri gün yenidən doğulsa da, bu sevgi biriniz düşdüyü anda yoxa çıxacaq.

Bəlkə oxucum fərqli bir fəlsəfə marağındadır? Baxışa-baxışa xoşbəxt olanların məhəbbət əfsanəsini oxumaq istəyir? Qabaqcadan pəjmürdə edim: Bu hekayədə xoşbəxt sonluq yoxdur. Olsa da, bizə aid, ümumi sonluq deyil. Baxmayaraq ki, elə günü sabah, sən bu hekayəni oxuduğun zaman biz onunla üz-üzə gələ bilərik. Yenə qəribə üz ifadələri, yenə mənasız baxış atışması... Niyə “mənasız”? İndən belə baxışmağın, atışmağın nə mənası qalıb ki? O...

Hə, o, elə də gözəl qız deyil. Arıq, solğun bənizli və şairanə vəsflərə yad – girdə gözləri olan bir qızdır. Açıq qəhvəyi rəngdə, düz saçları var. Hündürboy xanımdır, amma boyda məndən çox hündür olmaz. Boyu uzaqbaşı, 175 santimetrdir. Elə, yaşca da çox böyük olmaz, bəlkə də 25-26 yaşında. Onu çoxdan tanıyıram – qəsəbəyə köçdüyüm 8-9 ildə vaxtaşırı avtobusda rastlaşırıq. “Hər gün” deməzdim, heç “hər həftə” də. Bəzən aylarla onu görmədiyim, amma ac qurd ov axtarantək görməyi arzuladığım vaxtlar da olub. Bu “avtobus sevgi”sinin necə, nə vaxt doğulması isə özümə də sirdir.

Tələbə idim, axşamlar – ikinci növbədən sonra özümü “Memar Əcəmi”nin qarşısındakı Masazır avtobuslarına atırdım, o da orda olurdu. Bəzən də, mən özümə yer tutandan sonra həmin qız gəlir, mən qalxıb ona yer verirdim. Di gəl ki, həmişə qaşqabaqlı, adi nəzakət xatirinə təbəssümü belə qıymayan insan. Hətta üzündə elə ifadə yaranardı ki, sanki yer verməklə onu təhqir eləmişəm. Amma... Oturduğu yerdən mənə baxardı. Həm də, gözlərini bərəldərək. Bəzən gözlərimizi qırpmadan, dəqiqələrlə baxışdığımız vaxtlar da olurdu. Amma yaxınlaşmırdım.

O qıza çox vaxt cüssəli, xarici görkəmindən imkanlı və yaraşıqlı gənclər yaxınlaşardı. Bir neçə dəfə onun ardınca müxtəlif oğlanların düşməsinin, avtobusa minəndə və ya düşüb evə gedəndə dilə tutmasının da şahid olmuşam. Amma o oğlanların heç birində heç nə alınmırdı. Oğlanlar dəyişir, o qızın sərt üz ifadəsi isə həmənki kimi qalırdı.

Mənimlə baxışmağa da davam edirdi. Sonra bir müddət onu görmədim. Həm xaricdə yaşadım, həm Gəncədə magistratura təhsili aldım, həm də iş vaxtımdanmı, ya da nədənsə, iki-üç il görüşmədik. İstəyirdim, o düşdüyü dayanacağa gedim, evini tapım, amma bu arzu yerində qalır, çin ola bilmirdi.

Nəhayət, 2 il bundan əvvəl fürsət düşdü. Bir gün səhər qonşu küçədə yaşayan dostum Vasiflə avtobusa mindik. Hələ dayanacaqda dedim ki, “o girdəgöz qız var ha, onu necə tapa bilərəm, ağlımdan çıxmır”. Dostum isə qayıtdı ki, “əşi, nə var ey onda, düzgün qıza oxşamır”.... Hissə qapılmadım, sadəcə, söhbətin yüngülləşməsinə də imkan vermədim. Vasifdən adını soruşdum, bilmədi. Öyrənməyini xahiş etdim, söz verdi, hələ də öyrənməyib.

Qısası, avtobusa mindik, o qız hələ avtobusda deyildi. Vasif pıçıltı ilə, amma yanıqlı-yanıqlı keçmiş sevgilisindən danışır, mənsə şablon məsləhətlərlə ona ürək-dirək verirdim. Avtobus “Günəş Market” tərəfdə dayandı, bu qız mindi. Bəh-bəh! Mən yenə rəng verib, rəng almağa başladım. “Əcəmi”yə qədər aramızda baxışma oldu. Cəsarətləndim. “Əcəmi”də düşüb yaxınlaşdım. Dilim topuq vura-vura, çoxdan xoşlandığımı dedim, hətta telefon nömrəmi neçə dəfə təkrarladım ki, bəlkə insafa gələr. Cavabı isə:

– Yox! Tanış olmaq istəmirəm. Əl çək!

Əsəbi halda üz çevirib, başqa bir avtobusa minmək üçün dayanacağa tələsdi. Dayanacaqda da bir həngamə saldı ki, ordakı qadın-qızdan utanıb, aradan sivişdim. Vasif dedi ki, hələ naz edir, ümidini üzmə. İki gün sonra yenə yaxınlaşdım. Yenə də “yox, əl çək!..” dedi. Bir həftə sonra isə söyüş eşitdim: “Rədd ol, əclaf, psix, başıxarab”... Belə sərt reaksiyaya layiq olmaq üçün nə etdiyimi anlamadım, özümü alçalmış hiss edərək, ondan əl çəkdim. Daha yaxınlaşmadım, amma yenə də rastıma çıxırdı. Məndən qorxurdu, çox vaxt ürkək-ürkək baxırdı. Mənsə ara-sıra qəzəbli baxışlar atır, kinimi bildirirdim. Vəssəlam.

Son rədd cavabından bir ay sonra gördüm ki, barmağında nişan üzüyü var. Anladım – gecikmişəm. Bir ay boyunca, hər gün nişan üzüyü ilə rastıma çıxdı, yenə kinlə baxdım, yenə qorxaq baxışlarla cavab aldım... Amma sonra gözdən itdi. Düşündüm ki, evlənib. Vasifdən soruşdum, dedi:

– Hə, deyəsən, nişanlanıb, amma dəqiqləşdirərəm.

Vasifdən hələ xəbər yoxdur.

Sonra, mən onu unutmağa başladım. Əsl sevgimi tapdım, “Avtobus sevgisi” fəlsəfəsindən uzaq bir fəlsəfəyə təslim oldum. Nişanlandım, evləndim... Və bir gün, həyat yoldaşımla avtobusa minəndə bu qızı gördüm. Barmağında nişan üzüyü yox idi. Qaşları əvvəlkinə nisbətən daha nazik görünürdü, amma evləndiyi və ya boşandığını bilmirdim. Üzü də sınıxmış, sərtləşmişdi. Əvvəlki dikbaş və əsəbi qızdan əsər-əlamət yox idi. Girdə, amma parlaq gözləri sönmüş; o parlaqlıq yerini qüssəyə vermişdi. Bizi görəndə diksindi. Sonra özünü ələ alıb, baxışlarını çevirdi. Bilmirəm, mənə elə gəlir, yoxsa... Gözlərindən yaş damcılarının süzüldüyünü hiss etdim.

Yenə də uzun müddət görüşmədik.

Təxminən, bir həftə əvvəl, təzə çıxmış kitabımdan bir nüsxəni çantaya qoyaraq bir tanışımla görüşə getmişdim. Həmin tanışımın qəfil işi çıxdı, görüşə gəlmədi; mənsə öz redaksiyamıza gedib, ancaq axşam düşəndə evə qayıtdım. Və avtobusda “nakam sevgimi” gördüm. Bu dəfə hardan beynimə düşdüsə, onunla bir dayanacaqda endim. Onun ardınca gedərək, ona çatdım, qırıq-qırıq “Xahiş edirəm, gözləyin, sadəcə, bir şey verəcəm” dedim və öz yeni kitabımı çantadan çıxararaq ona uzatdım. Mat-mat mənə baxsa da, dinmədən hədiyyəmi götürdü.

– Elə bunu verəcəkdim, təzə kitabımı sizinlə bölüşmək istədim. Bağışlayın...

Ondan uzaqlaşıb, yaxınlıqdakı kafeyə girdim. bir bakal pivə içəndən sonra çıxdım, siqaret çəkə-çəkə yolboyu gəzməyə başladım. Nə görsəm yaxşıdır? Üstü pinti, nimdaş geyimli bir uşaq əlində mənim kitabım, səhifələrini dartışdıra-dartışdıra gəlir.

– Qaqaş, o kitab sənə hardan?

– Sənə nə var?

– Səndən söz soruşuram, qorxma...

– Bax, o stolbanın dibində gördüm.

O mənim kitabımı küçənin döngəsində, işıq dirəyinin dibinə atmışdı. Göz yaşlarından sonra, mütləq evə aparıb oxumalı idi – buna adım kimi əmin idim. Ya da... O, “avtobus sevgisi”nə görə yox, öz sevgi oxunun daşa dəydiyinə görə ağlayıbmış o zaman. Mənsə...

Həmin uşağa 1 manat verib, o qızın (qadının) kimliyini, tarixçəsini öyrəndim. Ünvanını da öyrənə bilərdim... Artıq mənası yoxdur.

Rüfət Əhmədzadə

​

 Sevgi nədir?Sevgi insan məhəbbətini, beynini, ruhunu, duyğularını bir arada saxlayan termindir.Sevgini bir çox şaxələrə bölmək olar : Vətən sevgisi, yurd sevgisi, ailə sevgisi,münasibətlər zamanı yaranan sevgi və s.

   Mən, 19 yaşındakı bir şəxs kimi indiyədək daddiğım yalnlz və yalnız bir sevgi var ki, buda ailə sevgisidir. Hər insanda sevgi demək olar ki, ailədən başlayır.Ailə sevgisi formalaşmayan şəxsdə digər sevgini tapmaq olmaz. Valideyn sevgisi uşaqlıqdan insanda formalaşır.Şəxsiyyət kimi formalaşdığı dövrdə isə daha  da artır, böyüyür.

   Sevgi...Qürur....bu anlayışlar bir birinə sərhəddir.Amma sevgi elə hissdir ki, qürur tanımır, yeri gəlsə qüruru tapdalayır, əzir keçir.Ailə sevgisi də elə sevgidəndir..

   Ailə sevgisinin təməli iki şəxsin sevgisi ilə qoyulur.Sonra isə ilk uşağın doğulması, son uşağın doğulması ilə genişlənir....Böyüyür...

   Heç kəs sevdiyindən, sevdiklərindən uzaq qalmasa onların necə dəyərli olduğunu anlaya bilməz....Həyatımızda onların necə əsaslıq təşkil etdiyini dərk etməz.Ona görə də əlimizdən gələn qədər sevdiklərimizə dəyər verməli, onlardan uzaq düşməmiş, aramıza məsafələr girməmiş onlarla günlərimizi doya doya yaşamalıyıq.Onların dəyərini bilməliyik.

   Yeganə sevgim ailəmə olan sevgimdir.Bəlkə də bu sevgini dərindən duyduğum üçün başqa sevgiyə önəm vermirəm.

   Düzü bilmirəm, yalnızlıqdan qorxmaqla yalnızlığı sevmək arasındakı fərqi....Bəlk ədə bu sevgi ilə sevəcəyim başqa birinin məni tərk edəcəyi  qorxusu ilə uzun muddət öz sevgimlə yalnızlığa məhkum olaraq mı yaşayacam?.... Bəlkə də.....Özu belə sualdır....Bəlk ədə uzun müddətdir ikisini eyni anda yaşadığıma görədir, nə bilim.....

         AİLƏMİ İTİRMƏKDƏN QORXURAM!!!!!!!

         YALNIZ QALMAQDAN QORXURAM!!!!!!!

Yalnızlıq nədir? ...... “Güclü olmaq” deyərəm....bəlkə də “cəsarət”..bəlkə də “ bir imtina”..ya da “ həyata qarşı dirəniş”.....Bax sevgi budur..Yalnızlıq nə vaxt yaranır tam olaraq? Düşünmusənmi heç? Biri səni tərk edəndə mi? ….Yalnızlıq sevginin olmaması, yaşaması, alovlanması üçün səbəbi “ ailənin “ olmamasıdir...

   Bəzi insanlar bunu başa düşmürlər, çünki düşünürlər ki, sevdikləri həmişə yanlarında olacaq...Düzdü bu insanlardan asılıdır və hər kəsin öz düşüncə tərzi var.Bəziləri sevdiklərini itirəcəyəni ağlına belə gətirmir. Amma heç də sonsuz deyildir hər şey...Bir gün bitər.....

   Əslində deyirlər bağlılıq sevgidən daha da pisdir. Amma mən heç də belə düşünmürəm. ....Axı sevmədiyi birinə necə bağlanar bir insan ?. Bəzən isə sevmirəm mən deyirlər.İnsanları anlamaqda çətinlik çəkirəm.Bir dünyaki sevgi üzərində qurulub,  sənin necə sevgi hissin ola bilməz ? ....bəs ailənə qarşı olan nədir? .....sevgi deyil? İnsan hər şeyə qarşı sevginin olduğunu başa düşməlidir.

   Sevdiklərinizin dəyərini bilin.....nə qədər ki, onlar nəfəs alirlar. Cani cəhənnəmə qürurun, barışın, əlindən tutun, çalışdığınız qədər öpün qucaqlayın, sevdiyinizi deyin....İnanın mənə, bunun üçün geciksəniz həyat heç gözləmədiyiniz anda onları əlinizdən elə alacaq ki, həmin anlarda nə göz yaşınız, nə yalvarışlarınız, nə qürurunuz köməyə gəlməyəcək....Geriyə qalan o iyrənc peşmanliq hissi doğmalaşacaq....bu sözləri oxuyarkən “ düzdür “ , amma başıma gəlməz deyirsiz?..... deməyin....Çoxları deyirdi...........Amma gəldi....atin getsin kininizi....tüpürün araya girən insanlara....unudun keçmişi..sadəcə tez tez xatırlayın , o sabah olmaya bilər....

   Süzülmüş bircə stəkan çay, nə gözəl başa salır insanin bütün həyatını....Əvvəl isti və səmimi olur...Unudulduğu zaman soyuyur və  soyuduqca acılaşir .....Eynilə sevgi kimi....Sevərsən, bildirərsən çiçəklənər, çiçək açar, sevməzsən səni yalnızlığa məhkum edər......

   Bax sevgi budur...Ailəmə qarşi olan sevgim səhifələrə yerləşməyəcək dərəcədə çoxdur, dərindir...Mən ailəmi bu dərəcədə sevirəm.........

SƏNİN SEVGİNİ ANCAQ SƏNİ SEVƏNLƏR ANLAR!

Yusibova Leyla

Bakı Dövlət Universiteti, Sosial elmlər və Psixologiya fakültəsi, II kurs

Sevgi nədir?

Sevgi = 365gün 6saat Sevgi..

Sevgi gözlərin bağlanaraq ruha, ruhun isə qəlbə təslim oluşudur.Sevgi günəşin torpağı istidən qovurduğu anda torpağın yağışa duyduğu həsrətdir.Sevgi yer üzünün göy üzünə həsrəti bitirsin, yağışı torpağa qovuşdursun deyə yalvarışdır. Sevgi...Həm sevinc,həm kədərdir. İnsan həyatının doğulduqdan sonraki"ilk doğuşudur"sevgi.Sevgi bir ömürdür.Ömür illərdən,il fəsillərdən ibarətdir.Elə isə sevgi 4 fəsildən ibarətdir.

İlk gəlişiylə möhtəşəm yaz fəslidir sevgi.İlk dəfə 1-0 hesabla qəlbin beynə qalib gəlişidir sevgi.Qəlbinə günəş doğan kəsin gözlərindəki parıltıdır sevgi.Əslində isə ilk pırıltıdır sevgi.İlk pırıltılı ürək döyüntüsü,kəpənəklərin ilk pırıltılı qanad çalışıdır sevgi.Bəmbəyaz kəpənəklərin mor bənövşələrə uçuşudur sevgi. Sevgi yaz fəslində həyatın oyanışıdır. İlk qönçəsini bağlayan çiçəklərin yanaqdakı qəmzəsidir sevgi.Ağacların ilk tumurcuqlayışıdır sevgi.İlk heyati sevincdir sevgi.Yaz çiçəklərinin torpaq altından ilk baş qaldırışıdır,dağların başında buz tutmuş qar dənələrinin doğan ilk isti günəşlə əriyərək torpağa qovuşmasıdır sevgi...

Sevginin ən gözəl,lakin ən ağrılı fəsli yay fəslidir.. Gözəldir yay fəslində sevgi - ağacların ilk bəhrəsini gördüyü ilk meyvələridir,günəş tək isti,dəniz tək sərindir yay fəslində sevgi.İlk çiçəyini açan qönçələrin ilk və ən gözəl qoxusudur sevgi.Çağlayan coşqun çayların dənizlərə qovuşması,bəyaz göyərçinlərin ilk yuvasında qabığından çıxan ilk körpəsinin verdiyi sevincdir sevgi.. Ağrılıdır yay fəslində sevgi -isti günəşin torpağı yağışa həsrət buraxışıdır sevgi.Yağışın həsrətini çəkən torpağın gündən-günə ümidsizləşərək susuzluqdan çatlayışıdır sevgi, eyniylə qəlbin öz çırpınışlarıyla ruhda yaratdığı çatlaqlar kimi..

Sevgi payız fəslində.. Günəşdən nəsibini alan torpağın yağışa duyduğu həsrətin bitişidir sevgi.Yeni doğulmuş körpə kimi gözlərini ilk açışıdır payız fəslində sevgi. Yağışın gəlişiylə çatlaqların birləşməsi,lakin ağacdaki saralan yarpaqların son əsintisidir sevgi.Yağışa qovuşan torpağın indi günəşə həsrətlə baxışıdır sevgi.İlk meyvələrin son saplaqlarının ağacda qoyduğu izlər kimidir sevginin qəlbdə qoyduğu izlər. Mor bənövşələrin torpaqda kök salışıdır sevgi,qəlb qırıqlığının könüldə kök saldığı kimi. Sevginin payız fəsilində nə yazın ilk tumurcuqlarından,nədə yayın al-əlvanlığından əsər-əlamət qalır..

Sevginin qış fəsli ən soyuq olanıdır..Günəşin istisindən parıldayan gözlərin soyuq və dondurucu baxışlarıdır sevgi. Yağışın yuduğu torpağın bəmbəyaz qarla ötrülməsidir qış fəslində sevgi. Sevginin son mərhələsidir qış fəsli..Bütün rənglərin hətta göy qurşağının belə ürəyə küsməsidir son mərhələsində sevgi. Bəzən son mərhələsində çılpaq ağacların şaxtadan donuşu,bəzən isə bütün yaşananlara baxmayaraq yenidən yaz fəslini gözləyişidir sevgi,sanki bütün bu yaşanan anların qarın məsum rəngi ilə örtmək istəyişi kimi.

Sevgi bitti və unudulacaq deyə bir düşüncə yatır insan beynində çox zaman.İnsanlar bunun fərqinə varmalıdırlar-ağacların ilk tumurcuqları saralıb töküləndən sonra növbəti tumurcuqlar üçün iz qoyar.Sanki növbəti tumurcuqların yerini müəyyənləşdirmək istəyirmiş kimi.4 fəslin sonunda tumurcuqların izləri insanlar üçün təcrübə olaraq topanar.365gün 6saat boy atan ağac isə artıq daha dayanıqlı,dözümlü,ən önəmlisi isə təcrübəlidir bütün fəsillərə qarşı...

Tünzalə Talıblı

Xəzər universiteti,ixtisas psixologiya ,4-cü kurs. 

Sevgi nədir? Görəsən dünyada elə bir adam varmı ki, bu sualın cavabını bilsin? Sevgi bizi bu dünyadan alıb götürür. Biz sevdiyimiz üçün hər şeyə hazır oluruq. Onun üçün bütün dünyanı qarşımıza ala bilirik. Niyə axı? Niyə görə biz birini sevirik və digərlərin hamısı bizim gözümüzdə düşür. Təbii ki, burda söhbət əsl sevgidən gedir. Yaxşı bəs nədir bizi özünə bağlayan və bizi dəli edən bu sevgi?

Bu nə hisdir belə? Sadəcə serotonin, endorfin və oksitosin hormonlarının birgə fəaliyyətimi yoxsa daha ali daha müqəddəs bir hiss? Əgər sevgi həqiqətən də sadəcə emosianal keçid mərhələsində insanların bir-birinə öyrəşməsidirsə onda belə çıxır ki, bizim kimi sevməyimiz müxtəlif şəraitlərdən asılı olaraq dəyişir. Yəni doğrudanmı burda heç bir fenomen yoxdu və bu sadəcə beyinin assosiativ funksiyasıdır? Buna inana bilmirəm mən. Məsələ burasındadır ki, insanlar bəzən çox az gördükləri bir insanı da sevə bilərlər. Və bunu heç cür spesifik nöqtəyi-nəzərdən izah etmək mümkün deyil. Bir oğlan yolda təsadüfən gördüyü bir qıza vurula bilər və onu birdə heç vaxt görmək ehtimalının demək olar ki, 0 olduğunu bilə-bilə ona şeir yaza bilər. O zaman burda hansı emosiyadan və hansı hormondan danışa bilərik. Nəsə inanmağım gəlmir ki, bu oğlanda serotonin  digərlərindən daha yaxşı ifraz oluna bilər. Deməli burda daha anlaşılmaz olan ruhun  qavraması var. Buna Koalyesayağı yaradıcılıq da demək olar. Adətən məşhur yazıçı Paulo Koalye sevgini müqəddəsliyin zirvəsinə qaldırırdı. Bilirsinizmi bəlkə də məsələ heç də sevgidə, beyində və ruhda deyil. Məsələ bizim öz içimizdədir. Məsələ ondadır ki, bizə sevgi lazımdı. Və biz o sevgini axtarır və tapırıq. Nəyin bahasına olursa da olsun onu tapırıq. İnsana uğrunda ölə biləcəyi və ona yaşama səbəbi verən bir məfhuma ehtiyacı var. Sevgiyə. İnsana sevgi lazımdı. Necə ki, müxtəlif çeşid yeməklər bizim bədənimizi qidalandırır eləcə də sevgi bizim ruhumuzun qidası üçün çox vacibdir.

Bu yaxınlarda bir qızla danışıram. Qız mənim psixologiyada oxuduğumu biləndən sonra çox sevinmişdi və sanki mənlə münasibətdə daha da rahatlaşmışdı. Cəmi bir neçə saat idi ki, tanış olmuşduq və bu artıq mənə həyatını danışırdı. Yəqin ki, artıq anladınız... O mənə atası ilə ilk dəfə Luna parka getməyi, ilk dəfə dostları ilə əylənmələrini və bu kimi xoş anları danışmırdı. O mənə öz dərdlərini danışırdı. O danışır və mən sadəcə hörmət əlaməti olaraq ona qulaq asırdım. Beynimdə isə fikirləşirdim ki, bu qızın əslində heç bir dərdi yoxdur. Bağışlayın amma heç cürə ağlım almır ki, kiminsə atası ona repə qulaq asmağa icazə vermirsə bunu o adam özünə böyük dərd etməlidir. Amma bu qız nəhayət ki, axırda onun qəlbini didən əsl problemə gəlib çıxdı. Məsələ burasındadır ki, bu qızın başqa rəfiqələrindən fərqli olaraq sevgilisi yoxdu. Və o özünü həyatda tənha hiss edir. Təsəvvür edirsiniz? Onun əslində gözəl ailəsi var, sevdikləri və inandıqları  dostları var. Və rahatca əldə edə biləcəyi bütün maddi imkanları var amma bir şey yoxdu. Sevgi. Sevgilisinin ona xəyanət etməsi yox, ümumiyyətlə sevgilisinin olmaması bu qızı belə depressiyaya salmışdı.

Görürsünüzmü sadəcə sevgi məvhumunun özü bizim həyatımıza necə təsir edir. Sevgi olmasaydı bizim həyatda yaşamamızın bir anlamı qalardımı? Siz sevgisiz bir dünyanı təsəvvür edə bilirsinizmi? Bir qız tanıyırdım ki, sevgilisi var idi və hər iki ailə onların bu münasibətlərinə qarşı idilər. Qız anlayırdı ki, onların bu sevgisinin bir sonu yoxdur. Amma üzündən heç vaxt gülüş əskik olmazdı. O inanırdı ki, nə vaxtsa bu oğlan onun otağına pəncərədən girib onu başqa ölkəyə qaçıracaq və onlar orda xoşbəxt olacaqlar. Və bir neçə ildən sonra valideynləri gənclərin bu sevgisini görüb ağlaya-ağlaya onlara xeyir-dua verəcəklər. Bir rejissor üçün təsirli ssenaridir. Amma həyat daha ssenari qurdu. Məlum oldu ki, oğlan bu qızı heç sevmirmiş. Onun əslində öz ailəsi var imiş və bu qız onun üçün sadəcə bir əyləncə imiş. Qızın həyatı alt-üst olmuşdu. Bu qızla olan söhbətimdə xeyli çalışandan sonra onu az da ols inandıra bildim ki, həyat əslində davam edir və heç də son deyil.

Baxın sevgi budur. Əlimizdə hər bir şeyin olmasına baxmayaraq əgər sevgi həyatımız uğursuzdursa bizim psixikamız və  həyatımız pozulur. Bu qız əslində əvvəlcədən bilirdi ki, onlar heç vaxt bir yerdə ola bilməyəcəklər. O bunu bilirdi. Amma xoşbəxt idi. Çünki onun həyatda bir qəhrəmanı vardı, bir mələyi vardı. Və o ona qovuşmasa belə nə vaxtsa onun şəklini qucaqlayıb yataraq rahatlıq tapacaqdı. Amma indi mələk şeytana dönüb və artıq yanında sadəcə onun hislərinə “hörmət etməyən” ailəsi var.

Sevgi bizə hava su kimi lazımdı. Sevgini biz axtarırıq. Və axtardığımız üçün də bir gün mütləq tapırıq. Sevgi budur. Bizi bizdən alan və bizi biz edən bu inanılmaz qüdsiyyətdə olan məvhum budur. Bizim ruhumuzun qidası və bütün ali hislərin başlandığı müqəddəs nöqtə.

Fuad Əsədov

BDU, Sosial Elmlər və Pixologiya, I kurs

Sevgi iki olarkən bir olmaqdır,əslində

 Ən gözəl xatirələr yaranmışdır,sevgidən.

 Sevgi könül dərmanı,

 Ruhumuzun qidası,

 Həqiqi məhəbbətin

Ömrümüzün sevdası. . .

 Sevgi sanki bir eynək,

 Kasıb da zəngin olur,

 Odun zərrələrisə qızıl, mirvari olur.

Sevginin nə vətəni var, nə gömrük divarları,

nə də uniforması. . .

Qəlblər silahla deyil,

 Sevgiylə fəth edilir.

Sevmək əzab çəkməkdir,

 Sevməmək də ölməkdir ...

Günay Babazadə

Xəzər universiteti Psixologiya ixtisası 3-cü kurs